7. Murcia voorbij

7.Murcia Voorbij

1 februari 2024 Vogels spotten

We vertrekken uit Lorquí en rijden zo’n 7 kilometer naar het oosten om bij de Lagunes de Campotejas te gaan kijken. Eerst door een industriegebied en dan langs de citroenplantages. Voor een smal kanaaltje moeten we een andere weg zoeken; deze weg is voor doorgaand verkeer afgesloten. Via een ruime omweg komen we toch bij de parkeerplaats van het bezoekerscentrum waar onze route begint. Onder een aardig zonnetje beginnen we rustig langs de waterkant van de lagunes te wandelen; het zijn er vijf. Meteen zien we al tafeleenden, bergeenden, witkopeenden *, dodaars, futen en steltkluten. Die laatsten houden zich op, op een vlonder, midden in het water. Langs de kant zien we oeverlopers en boven onze hoofden wemelt het van de zwaluwen. In het riet horen en zien we tjiftjaffen en ook de roodborsttapuiten laten zich makkelijk bekijken. Ik zie een ijsvogel langs flitsen en even pauzeren op een rietpluim, maar tegen de tijd dat Nart heeft aangelegd, is ie alweer weg geschoten. Als we het eerste meertje half gerond hebben mogen we niet verder: beschermd gebied! Dan terug en de andere kant om. We zien intussen ook een bruine kiekendief voorbij zweven en een zuidelijke klapekster op een draad. We komen tot de observatietoren en ook daar is het pad verder verboden. In de toren hebben we mooi zicht op alle vijf de lagunes. We horen een roerdomp, maar zien ‘m natuurlijk niet. Die laat zich maar zelden zien. Na anderhalf uur hebben we niet veel kilometers gemaakt, maar wel heel veel vogels gezien. Schitterend, zo’n watergebiedje midden tussen de olijven, amandelen, citroenen en sinaasappels. Tijd om weer een eindje verder te gaan. Eerst weer boodschappen. Als we wegrijden bij de Lidl in Molina de Segura horen we een vreemd geluid: plonk, plonk, plonk. Lekke band? We stoppen en ontdekken een schroef in het profiel van de rechtervoorband. We durven ‘m er niet uit te trekken, straks loopt de band leeg. Een behulpzame lotenverkoper wijst ons naar een garage, iets terug aan de weg. Gelukkig zitten we midden tussen de winkels en bedrijven. De garage kan ons niet helpen, maar wijst ons de weg naar een specialist in vrachtwagenbanden. De monteur daar trekt de schroef eruit en controleert met een waterspuit of er lucht uit komt. Gelukkig niet, alles oké! Gracias… en we kunnen weer door. We hebben een parking bij een restaurant in Gebas in de IGO gezet en die leidt ons weer eens langs allerlei kleine weggetjes. Wel komen we bij Campos de Rio door een bizar landschap: witte bergen met grote kloven en spaarzame begroeiing. Het laatste stuk gaat over een vreselijk slechte weg, een lappendeken van al dan niet gevulde gaten. De parking is een rustige, nette plek naast restaurant Mirador de Gebas. Het lijkt erop dat het terrein erachter een camping had moeten worden. Het restaurant is nu gesloten. Van hieruit is het morgen 8 kilometer rijden naar de start van de wandeling bij El Berro, Sierra de Espuña. Een prachtig natuurpark; we waren hier al eerder, aan de zuidkant. Tot de zon ondergaat zitten we buiten. We zien hier nog een sperwer en een grote lijster. Het kan niet op vandaag…Nog twee campers komen ons gezelschap houden vannacht.

*De Witkopeend is de absolute ster van de lagune. Hij is internationaal geclassificeerd als “bedreigd”. Deze vogel heeft wetlands nodig met schoon, gezond en diep water. Tijdens het broedseizoen heeft hij riet, rietvelden of lisdodde nodig. Dat is hier het geval; in deze lagune komen de beste populaties voor.

2 februari 2024 Sendero de El Berro in Sierra Espuña

We rijden de acht kilometer naar de start van onze wandeling van vandaag, die van El Berro. Net bij de afslag ziet Nart een soort eekhoorn over een elektriciteitsdraad lopen. De foto is helaas niet scherp; het is een (naar we later op een infobord lezen) Ardilla Espuña. El Berro is een klein dorpje met smalle steile straatjes, maar zonder problemen vinden we de parking tegenover de camping. De lucht is strakblauw. De richtingbordjes zijn duidelijk en ook de rood-witte, en gele markeringen. Eerst gaat het langzaam stijgend door een barranco over een grof grindpad. Dan wordt het vlakker en wat breder en passeren we de houtjes-touwtjes hangbrug over de barranco de Leyva. Er is niet veel volk op de been. Regelmatig hebben we mooi zicht op de bergrug en af en toe vliegt er wat van boom naar boom; de meesten zijn vinken. Bij Perdris, (een parking, picknickplaats en restaurant)ongeveer halverwege, waren we al een paar jaar geleden. Toen op een wandeling vanuit de zuidkant van het park. We passeren een vervallen tbc-sanatorium en even later slaan we af om een steile helling te beklimmen. Dat is even flink doorbijten. Boven is er prachtig uitzicht en we eten hier bij een oud kampvuur onze meegebrachte boterhammen op. We zijn dan drie uur onderweg. Wat we al vermoeden blijkt inderdaad: aan de andere kant gaat het via een smal kronkelpaadje stijl omlaag met veel losliggende steentjes. Oppassen dus want je roetsjt zo onderuit. Uiteindelijk wordt het pad weer breder en minder stijl en loopt het wat gemakkelijker. Tegen drie uur zijn we bij de parking terug, waar we eerst iets te drinken nemen en besluiten om voor de overnachting weer naar Gebas te gaan. Van daaruit kunnen we morgen makkelijk verder.

Zaterdag 03-02-2024 Naar een camping aan de kust

Lagunas de Alhama de Murcia moet een soortgelijk gebied zijn als de lagunes van 2 dagen terug. Het ligt 15 km in oostelijke richting. Die kant moeten we op, want het is weer tijd voor een camping. De lagunas liggen midden in een industriegebied, naast een waterzuiveringsinstallatie. We vinden de toegangspoort en een infobord, maar helaas zit de poort op slot. Ik had al iets gelezen over verwaarlozing van de plassen, maar nu zijn ze blijkbaar niet meer toegankelijk. Helaas. Dan maar door: eerst LPG aanvullen in Mazarrón en boodschappen in Puerte de Mazarrón. Bij de receptie van camping Playa Mazarrón in Bolnuevo krijgen we te horen dat er geen plaats is voor passanten die maar 2 nachten blijven. Tenminste zo interpreteren we de reactie van de baliemedewerkster. Dan maar door. Het is zonnig en warm. Langs de kust rijden we door naar camping Parazuelos; een nieuwe camping in Calnegre, midden tussen de kassen en vlak aan zee. Deze is sinds oktober geopend en de schaduw is minimaal, maar daar komen we niet voor. Als er maar een wasmachine is en douches. Er is plaats voor ons: we mogen zelf kiezen. Het staat er al redelijk vol, maar we vinden een plekje vlak bij de toiletgebouwtjes en de wasmachine. Daarvan is er maar één blijkt later. Geen droger. “Dat moet de zon maar doen”, zegt de dame van de receptie. Er is ook gratis wifi. Ik wil meteen de was inzetten, maar daar blijkt een wachtrij van 3 volle tassen te staan. Ik zet mijn tas erachter. Dat duurt dus nog even. Eerst maar de stoeltjes buiten en lunchen. Lekker in de zon; de luifel gaat meteen ook uit. Waslijnen ophangen blijkt niet zo simpel want er staan geen bomen of palen. De wasmachine blijkt een gewone huis- tuin en keukenmachine te zijn en heeft geen korte programma’s. 3 x 1,5 uur later ben ik aan de beurt. Ondertussen heb ik al het een en ander met de hand gedaan. Net voor ik begin met een potje te koken kan de was erin. De zon is net onder als ik de was ophang aan de luifel. Volgens de buurvrouw droogt het ’s nachts ook goed. We zullen zien. Morgen is er weer een zonnige dag. Nart is in zijn nopjes als hij rechtstreeks AJAX- PSV kan kijken op ESPN. De uitslag valt wat tegen 1-1.

Zondag 04-02-2024 Calnegre en paella eten

Stralende zon en knalblauwe lucht en toch ook een fris windje pal aan zee. De was laten we nog even hangen en we gaan op pad om wat strandjes tussen de rotsen te bezoeken. Na een stukje langs het strand met wat huisjes en restaurantjes ( het heet hier Punta de Calnegre), gaat het eerst via een weg het dorp uit. We passeren een soort jeugdherberg waar op de balkons tientallen t-shirts te drogen hangen. Er staan 2 reisbussen : duidelijk een onderkomen voor de gastarbeiders die hier alle dagen in de kassen aan het werk zijn. Verderop kunnen we afslaan en wandelen het “Parque Regional Cabo Cope y Puntas de Calnegre” in. Het wordt meteen al een zand/grindpad en gaat flink omhoog. Ook auto’s kunnen hier nog verder. We passeren eerst vanaf flinke hoogte Playa de Calnegre, met een parking en een restaurantgebouw (nu gesloten). Er is best wat volk daar beneden en er staat een partytent. De weg stijgt vervolgens met 15 % en na een paar bochten dalen we weer af naar zeeniveau: Playa del Baño de las Mujeres. Hier staat een infobordje dat er zeeschildpadden kunnen broeden en dat je meteen 112 moet bellen als je sporen in het zand ziet. Dan weer omhoog en omlaag naar het laatste strand: Playa del Siscal. Hier zijn grote brede rotspartijen en het water is kraakhelder. Ook hier zijn bezoekers die liggen te zonnen, picknicken of rondkijken. We gaan boven op een rots zitten en bekijken een tijdje een visser, die net zijn rubberbootje aanlegt op het strand. Hij haalt zijn auto op en tuigt de boot af (5 vishengels, een buitenboordmotor en nog meer spul). Alles gaat in de auto en tenslotte hijst hij de boot op het dak (met behulp van twee wielen) en bindt die met singles vast. Dat doet hij vaker, want alles gaat in een logische volgorde. Dan struinen we nog een tijdje over de rotsen in het water. Er is hier amper golfslag en de kreekjes zitten vol leven: zeeanemonen, slakjes en heremietkreeftjes. Dan gaat het dezelfde weg terug. We willen nog even een alternatieve route dan via de weg proberen, maar lopen vast op te steile rotsen. Dat wordt te link, dus toch maar braaf via de heen-route. Inmiddels is het half 3 en het plan is om bij een van de strand-chiringuito’s wat te eten. Het is er vreselijk druk. Geen tafeltje beschikbaar, tenzij gereserveerd. Bij de buren hetzelfde verhaal. Oei, dat valt even tegen. Nummer drie ligt tegenover de ingang van de camping en daar kunnen we een half uurtje wachten. We drinken alvast wat en we zien de heerlijkste paella’s en tapa’s voorbij komen. Dik een uur later is er voor ons een tafeltje vrij op het strand en we bestellen een salade en een paella voor 2 personen. Er staan wel 10 verschillende paella’s op de menukaart. De bediening is prima en snel en het eten was het wachten waard. Zo zijn we tegen vijven terug bij de camper. De was is kurkdroog en kan de kast in. Het was een bijzondere dag. Morgen weer het binnenland en…naar Andalusië.

6. Murcia/ Valenciana

6. Naar Murcia

Zondag 28 januari 2024 Wandeling Onil en verder naar Yecla

Voordat we Onil verlaten maken we een wandeling door het historische centrum en een stukje erbuiten. We komen langs het gemeentehuis dat gevestigd is in een voormalig paleis: Palau-fortalese del Marquès de dos Aigües. Een stevig fort met mooie binnenplaats. Op deze zonnige zondag gaan veel Spanjaarden de deur uit, al dan niet met kinderen. Dames in strakke leggings met sneekers, zonnebril en oordopjes en mannen in sporttenue met fel gekleurde sportschoenen lopen ons in flink tempo voorbij. Zodra we het centrum uit zijn, moeten we de route een stuk langs een drukke weg vervolgen. Daar maken hele wielerploegen hun dag-etappe en denderen bulderende motoren voorbij. Iets verderop slaan we dan af en komen bij een drukbezocht recreatiegebied, waar we een rondje omheen lopen. We passeren een “geheime tuin” met kikkers in een vijver, bruggetjes en sluip-door paadjes, een bron en een grote botanische tuin. Overal zijn families aan de wandel en bij de picknick/barbecue plaats zijn bijna alle zitjes bezet. We nemen een andere route terug, tussen de olijf- en amandelbomen door. Hier is het een stuk rustiger. Na nog een rondje door de benedenstad en een picknick bij een speeltuintje zijn we tegen twee uur terug. Alle plaatsen zijn hier inmiddels bezet. Na een korte rust gaan we op weg naar Yecla. We passeren het lieflijke Biar met een groot kasteel en Villena, dat eruit ziet als één grote gribusbuurt met overal zwerfvuil en overvolle containers, autosloperijen en vervallen gebouwen; wat een verschil! We rijden inmiddels de “communidad “ van Murcia in. De camperplaats in Yecla ligt een eindje buiten het centrum op een groot terrein naast een sportveld. De camperplaatsen zijn keurig afgebakend en er is een verzorgingsplaats. Een rustige plek, totdat er een voetbalwedstrijd begint en de parking volstroomt met kijklustig volk. We stappen na zessen op om een restaurantje te zoeken in het centrum, een aardige tippel van een half uurtje nog. We vinden een pizzeria die (nog) helemaal leeg is, maar voor ons de kachel aansteekt en heerlijke pizza’s bakt; wel moeten we ook hier via de QR bestellen. Een gewone menukaart is er niet. Als we teruglopen is het flink afgekoeld. Wij doen ook de kachel aan en maken plannen voor morgen.

Maandag 29 januari 2024 Naar Monte Arabí

Nart vindt op de wandel-website van Yecla veel verwijzingen naar Mont Arabí. Oude rotstekeningen, grotten en mooi berglandschap; het is karst-gebergte. Ook zouden er veel roofvogels te zien zijn. Het is wat bewolkt vandaag. Het is een ritje van 20 km naar de start van het park, waarvan de laatste 2 km over onverharde weg. Het zicht op de rotspartijen is meteen al adembenemend. We zien grote gaten en kloven in de veelkleurige bergrug. De route staat netjes aangegeven met witgele tekens en wegwijzers. Eerst komen we langs rotstekeningen, die we alleen op een infobord zien: er staat een groot hek omheen. De paden zijn niet moeilijk, het gaat licht omhoog en steeds onderlangs die berg. Straks lopen we er overheen volgens onze track. Na 3 km zijn we bij Casa Guarda, een soort boswachtershuis met botanische tuin en picknicktafels. Als we aan de klim omhoog willen beginnen komen we ineens een verbodsbordje tegen: tot hier en niet verder; i.v.m. het broedseizoen van de roofvogels op de richels is het niet toegestaan om tussen 1 november en 1 juli dit gebied te betreden. Even een domper, want het mooiste stuk moet nog beginnen. We kiezen een alternatief pad naar de cueva de Horadada, nu wat lager, zodat we toch wel mooi zicht hebben op de rotsen waar we net over liepen. We passeren nog een klein grotje, niet meer dan een groot gat in de grond, nog een stuk rots met nog meer tekeningen en komen uiteindelijk bij de cueva de Horadada. Deze is de klim ernaartoe meer dan waard. Breed zo’n 25 meter en een groot gat waardoor je de lucht kunt zien. We eten hier onze broodjes op en proberen wat selfies uit. Dat valt niet mee: meer bezig met het technische aspect dan dat we vrolijk moeten kijken. Helaas hebben we geen enkele roofvogel kunnen spotten. Terug in de camper zetten we een parking uit “Park for Night” in Pinoso in de navigatie; een officiële camperplaats is er niet. We rijden de hele weg tussen de wijngaarden door, onvoorstelbaar veel, af en toe onderbroken door olijfgaarden en akkers met amandelbomen. Pinosa ligt 40 km naar het zuiden en aan de rand van een natuurpark. Hier vinden we vast wel weer iets moois om te wandelen.

Dinsdag 30 januari 2024 Wandeling Pinoso en door naar Lorquí

We zijn vandaag precies 3 weken op pad en wat hebben we al veel nieuwe plaatsen gezien. Vanochtend is er een trage start. We hebben een mooie bergwandeling gevonden: Cabezo de la Sal. Twee kilometer buiten het dorp begint die bij de kapel van Fatima. We kunnen er vlak bij parkeren. : “We zitten meteen al lekker op hoogte”, zeggen we tegen elkaar… niet echt, de route gaat eerst weer langs de weg omlaag tot aan een afslag. Hier leiden brede zanderige grindpaden ons omhoog. Het landschap is hier ruig en grof; een heel verschil met gisteren. Deze berg is vooral bekend om de zoutwinning en dat wit komt regelmatig terug in het gesteente. We passeren diverse mijnafgravingen en de kleuren in het gesteente variëren van bruinrood en paars tot groen en geel. Midden op de paden kruipen grote slierten dennenprocessierupsen, soms wel 4 meter lang. De route volgt een tijdje de GR 330 die 452 km lang is en verdeeld is in 20 dag-etappes door de provincie Alicante. Links en rechts zien we grote gaten, kloven, kuilen en gleuven. Steeds weer hebben we prachtige vergezichten, alle kanten op. Het gaat pittig omhoog en aan de andere kant eerst weer omlaag om vervolgens nog eens steil te stijgen naar 892 meter. Op dat hoogste punt staat weer een geologische meetpaal. Halverwege passeren we een complex van gebouwtjes, pijpleidingen en hutjes, waar de zoutwinning plaatsvindt. Alleen het geronk van een motor duidt erop dat de installatie in werking is. Na het hoogste punt komen we langs een aantal zendmasten en daarna gaat het vrij snel omlaag, nu via smalle door erosie uitgesleten paadjes en tussen dennenboompjes door. Nog even een zijpad naar de gigantisch grot (Cueva de Gigante), waarvan het binnenste voor ons verborgen blijft. We volgen nog even een kleurige kloof en zijn dan weer op de verharde weg terug. Rest ons nog de klim naar boven naar de kapel. Het was weer een prachtwandeling waarbij we ruim 4 uur onderweg waren. We zoeken een geschikte camperplaats op en komen uit in Lorquí, net ten noordwesten van Murcia. Een ritje van 60 kilometer over een prima weg. Er is nog plek op de parking en we besluiten hier zeker een hele dag te blijven en wat “uit te rusten”.

Woensdag 31 januari 2024 Lorquí

De ochtend begint met een gigantische schok: één van onze gemzenvriendinnen is plotseling overleden. Sportieve vrouw: fanatieke wandelaar, duikliefhebber, ski-enthousiast en reislustig, zo ineens niet meer bij ons. Een vreselijke klap voor haar man natuurlijk. We staan even stil bij de betrekkelijkheid van het leven, vooral als je wat ouder wordt. Het kan zomaar ineens de laatste dag van je leven zijn. Tegen elven stappen we op voor een rondje door het dorp. We doen een apotheek aan, een Chinese bazaar (klein rommelwinkeltje) en een buurtsuper. Niet echt interessant. We kletsen even met onze nieuw aangekomen Duitse buurman en lunchen in de camper. Het weer is goed, maar bewolkt. We maken wat plannen voor de komende dagen en gaan tegen drie uur een rondje door het buiten gebied maken. Eerst wat kilometers langs de rivier de Segura, die rambam volstaat met hoog riet. Bij de waterzuiveringsinstallatie, waarvan Nart dacht, dat het wat meertjes waren, slaan we af en lopen met een boog terug langs bebouwde landweggetjes, volkstuintjes, blaffende honden achter hekken en plastic- en blikrotzooi in de goten. Niet echt inspirerend. Terug in de camper zie ik dat de Tapasbar vlak naast ons ook vanavond open is, dus gaan we daar tegen half 8 wat eten. De uitbater spreekt geen woord Engels en lijkt ook ons gebrekkige Spaans niet te kunnen volgen, maar we krijgen wat lekkere hapjes voorgeschoteld, voornamelijk bestaand uit vis. Het is er rustig en net als we de rekening vragen komt er een grote groep kakelende vrouwen binnen. Buiten is ondertussen net als gisteren een klein orkestje ( wat trommelaars en trompettisten) aan het oefenen geslagen. Die kunnen nog wel even vooruit met de leerstof! Morgen weer verder naar het volgende natuurpark.

5.Op weg naar Murcia

5. Op weg naar Murcia

25-01-2024 Valencia voorbij en naar Bellús.

Vandaag gaan we een flink stuk verder rijden. Het doel is Bellús, een eind voorbij Valencia. Het moet een mooi plekje zijn aan een stuwmeer. Het schiet goed op over de A7, nadat we in Vall d’Uixó nog hebben getankt en de Lidl hebben aangedaan. Overal langs de weg zien en ruiken we verbranding van afval. We rijden met een boog om Valencia heen en zien boven de stad een dikke smoglucht hangen. We buigen af naar Xàtiva en als we deze stad door zijn klimt de, nu smallere, weg weer omhoog. Na 8 kilometer bereiken we tegen 12.00 uur het dorpje Bellús. De camperplaats ligt net beneden voor de stuwdam aan de rivier de Albaida. Er staan aardig wat campers, vooral Nederlanders, maar we vinden een leeg plekje vooraan in de rij. De temperatuur is dan al aardig een eind boven de 20 graden. We kunnen hier de stoeltjes buiten zetten, wat we meteen doen en lunchen met zicht op de stuwdam verderop. Het is een campinggevoel: luifeltjes uit en zitjes buiten en de korte broek aan. Na de lunch lopen we eerst het dorpje in om te betalen bij het gemeentehuis: € 2,00 per nacht. We krijgen meteen een routekaart mee voor een wandeling in de omgeving. Nart had al op zijn Orux-maps een route gezien; de ene kant van de rivier heen en aan de andere kant terug; moet niet al te moeilijk zijn. Alleen is er niet op te zien of het omhoog en omlaag gaat. De brug is de eerste hindernis. Niet echt een brug maar een oude afbrokkelende stuwdam. Wat balancerend komen we aan de overkant, waar het direct omhoog gaat naar een spoordijk. Puffend komen we boven; valt niet mee in die hitte. (Bij de Pharmacia in het dorp gaf de thermometer 29 graden aan!) Na wat rust en een slok water lopen we een eind over een smal paadje langs de spoorbaan. Dan gaat het geleidelijk aan weer omlaag. Het is dan nog een kilometer of 2 naar de stuwdam. Hier moeten we afbuigen naar links om er bovenop te komen, dan de hele stuwdam over, waar een weg over loopt. We hebben nu wel mooi zicht op het stuwmeer en de stuw zelf. Bijna aan het eind zien we de camperplaats mooi tussen de bosjes door liggen. Dan weer omlaag de dam af en al gauw zijn terug op onze plek. Toch twee en een half uur onderweg geweest en het was langer en moeilijke dan Nart had bedacht. Enfin, gauw wat te drinken pakken en uitrusten en dan komen we weer bij. Vooral de warmte maakte dit tochtje zwaar. Morgen staat een bezoek aan de Cova Negra op het programma.

Vrijdag 26-01’24 Het park L’Estret de les Aigües

Het was koud vannacht! We komen wat traag op gang. Zo beginnen we pas tegen elf uur aan de wandeling van vandaag. De route loopt eerst een eind langs de rivier, dan gaat het wat omhoog naar 2 grotten met de naam Cova de la Petxina. Ze zijn afgesloten. Wel zijn er klimmers tegen de steile wand bezig. We lopen steeds een eindje boven de rivier, waarvan de oevers op veel plaatsen zijn afgedekt met worteldoek; de reden daarvan kunnen we alleen raden. Er staan wel infoborden maar daar worden we geen wijs uit. Bij de Cova Negro gekomen zijn we wat teleurgesteld. Er staat een groot hek voor en er is verder niks te zien, behalve dat ie zwart is. In de Cova bevindt zich de Midden-Paleolithische vindplaats waar overblijfselen van Homo Neandertalensis zijn gevonden. Het gebied er omheen is van ongekende schoonheid met veel variatie in de flora en fauna. Op onze route komen we hier en daar ventilatieopeningen tegen die uitkomen in een ondergronds kanaal. Zo kon vroeger op veel plaatsen vers water worden opgehaald. Als we bij een ruime parkeerplaats komen (voor bezoekers vanuit Xativa) slaan we af en beginnen we aan de route terug. Het eerste stuk is nog redelijk vlak. Plotseling komt ons een Bullterrier achterop gerend. Hij hapt naar Narts wandelstok en ik bevries…. Een eind terug zie ik een wandelaar die zijn/haar hond terugfluit. Dat is wel even schrikken! We lopen gauw door. Iets verder gaat het ineens steil omhoog de berg op. Start klim: 12.45 uur. Het is klimmen en klauteren over rotsen en smalle kronkelpaadjes. Er staat een wit-gele markering, die we goed kunnen volgen. En natuurlijk hebben we ook de route op onze GPX staan. We zien een hoge bergrug voor ons…het zal toch niet dat we helemaal naar de top moeten klimmen. Wel dus! Het pad staat begroeid met Palmerita’s, steeneikstruiken, Roosmarijn en andere kruidige struiken. Dat levert aardig wat schrammen op, op onze blote benen. Gelukkig is het niet zo heet als gisteren, nu slechts 23 graden. Bovendien een zacht windje zodat het klimmen goed is vol te houden. Om 14.20 uur zijn we boven. We hebben nu ook zicht in noordelijke richting; we staan op de bergkam op 450 meter hoogte en zien het hele stuwmeer, de dam en zelfs heel klein: de camperplaats. Nu is het tijd voor wat boterhammen en drinken en genieten van het uitzicht alle kanten op. Er staat een pilaar met een geografisch meetpunt. Wat een superplek! Als ook de mandarijnen op zijn, maken we ons klaar voor de afdaling. Eerst nog een eind over de kam over scherpe keien en dan daalt het geleidelijk aan over voornamelijk rode aarde met stenen en rotsblokken. Na een paar grote slingers wordt het wat vlakker en het laatste stuk is een grindpad. Dan over de asfaltweg terug naar het dorp waar we tevergeefs een terrasje zoeken. Het is dan 16.00 uur. Terrasje is er wel maar geen bediening. Dan door naar de camperplaats, waar we dan maar zelf iets uit de koelkast trekken en uitrusten op ons eigen zitje. Het was een zware, maar wel heel mooie wandeling. Op naar de volgende…..

Zaterdag 27 januari 2024 Via via naar Onil

We staan even in de wacht bij de serviceplaats als we om kwart voor 10 willen vertrekken. Er gaan er meer een eindje verder. We zetten de camperplaats in Onil in de navigator, met als tussenstop Banyeres de Mariola, waar een toeristeninfo, is met hopelijk tips voor wandelingen in de omgeving. Vreemd genoeg vraagt de IGO of we met de veerboot willen en geeft een afstand van over de 300 km aan via Barcelona. Klopt niet; het is maar een kilometer of 60. Wat we ook proberen, opnieuw invoeren of veranderen, het wil niet. Een “bug” in het programma? Dan maar op de navigatie van google op de gsm en de ouderwetse kaart bij de hand. Na even een stop bij de ALDI komen we weer in een berglandschap te rijden. Er zijn veel wielrenners op de smalle wegen. Ook zien we bloeiende amandelbomen en veel olijfgaarden. Banyeres zien we van ver al, boven op een bergtop liggen; de toren van het kasteel steekt er boven uit. Via kleine, zeer steile eenrichtingstraatjes komen we op de parking vlak bij het toeristenkantoor. Eerst maar even lunchen en dan op pad. We zien nu de melding op Maps dat het kantoor waarschijnlijk gesloten is. Dan maar een stadswandeling naar het oude centrum. Twee straatjes verder is een kleine (kleding)markt; niet erg interessant. We komen via trappen en steegjes bij de Iglesia de Santa Maria uit en lopen er even binnen. Een mooi altaar, grote koepel en zijaltaren. Dan op zoek naar het standbeeld van Joris en de Draak. Die staat vlak naast de opgang naar het kasteel. Van daaruit kiezen we een route weer naar beneden om toch nog even bij het toeristenkantoor te kijken. Deur is dicht en op een paneel kunnen we verschillende QR codes meenemen over verschillende onderwerpen. We lopen dan nog even het parkje achter de info door, maar daar is geen andere uitgang. We vertrekken rond 14.00 uur weer uit Banyeres met nu een welwillende IGO. De weg naar Onil ( 16 km verder) is er weer een met links een afgrond/kloof en rechts een steile bergwand of andersom en verre uitzichten. Eerst omhoog tot over de 1000 meter en dan weer kronkelend omlaag in een lage versnelling. Ook hier weer veel fietsers, die met een afstand van 1,5 meter ingehaald moeten worden. Gelukkig is het niet druk op deze weg. We zetten de camper op de daartoe bestemde parking. Het is naast een tankstation met daarachter een restaurant en nog een parkje ernaast aan een niet al te drukke weg. We zoeken wat wandelingen op in Wikiloc (er zijn er heel wat) en ik ga op zoek naar de selfservice wasserette die hier vlakbij zou moeten zijn. Inderdaad vind ik die 150 meter verder. Mooi meteen de was erin. We willen vanavond uit eten bij het restaurant, maar komen er tegen vijven achter dat ie om 18.00 uur sluit. Dan toch maar zelf iets maken, tenslotte is de koelkast net aangevuld. En we bekijken wat we morgen gaan doen. Het blijft in ieder geval goed wandelweer.

4. Verder door Valenciana

4. Verder door Valenciana.

Maandag 22 januari 2024 De Serra d’ Espada in

Goedemorgen, alweer een zonnige dag! We verlaten de camping na alle ochtendrituelen en zetten eerst koers naar de super in Benicassím. We willen wat rondtoeren en wandelen in de bergen, de Serra d’Espada met veel kleine dorpjes en zorgen dan voor voldoende proviand. Het binnenland in dus, naar Eslida, waarvan Nart heeft aangetekend dat daar een informatiekantoor is over het nationale park Espada. We vinden het vlot en het blijkt ook nog een museumpje te zijn. De vriendelijke dame aan de balie spreekt weinig Engels en haar mannelijke collega al helemaal niet. maar we krijgen veel informatie en materiaal mee. Ze heeft veel “very beautiful” tips voor ons. Bij het weggaan vertelt ze nog even tussen neus en lippen door dat ze in Utrecht heeft gewoond en in een kaasfabriek(?) werkte….in another life. We gaan vanmiddag eerst een wandeling maken bij Aín, 8 kilometer verderop. Een parkeerplaats is makkelijk gevonden aan de hand van een kaartje en onze gps. Het is een mooie wandeling die naar de ruïne van een kasteel loopt, helemaal boven op de berg. We passeren een aquaduct en de resten van een watermolen. Het is even klimmen, maar dan is het uitzicht op de bergen rondom en Aín, de inspanning waard. Een pittoresk wit dorpje tegen de berghelling geplakt. En wat een stilte hier! Het is goed opletten op de steile helling. Na twee uur zijn we weer beneden. Zo’n wandeling willen we er morgen nog wel één. Van de overzichtskaart kiezen we nr 4 uit het gidsje : “ Itenerario Verde: Barranco de Ajuez”. Die start in Chóvar, dus daar rijden we alvast naar toe. Het is een bochtige panoramaweg en we zien geen enkel ander verkeer dan 2 fietsers en een wandelaar. Op het hoogste punt is het 620 mtr. (De col: porte d’Eslida). Op de parking bij de start (tevens bij een zwembad, een picknickplaats en een speeltuintje) zetten we de camper neer om er ook te overnachten.

Dinsdag 23 januari 2024 Wandeling bij Chovár

Precies om 10.00 uur zijn we startklaar voor de wandeling. We zien meteen al het eerste routebordje, vlak naast het zwembad. Het gaat door de smalle straatjes van het van oorsprong Moorse dorp en de Avenida del Sol belooft veel moois. Het eerst komen we aan het kleine stuwmeer, dat maar een plasje water bevat. Al gauw klimmen we omhoog door een bos met pijnbomen en bijna zwarte kurkeiken. Toch bevinden we ons in een enorme kloof met gigantische rotspartijen om ons heen. Het keien pad bestaat soms uit kleine paarse en bruine steentjes en soms uit grote stukken rotsblokken. Steeds wordt de route goed aangegeven met richtingaanwijzers met het vogeltje erop, symbool van een natuurpark. Lopen we eerst nog in de schaduw, wat later klimt de zon hoger en klauteren we in de warmte. Halverwege passeren we een oude gesloten kwikmijn, waar nog wat restanten zijn achter gebleven bij een informatie bord. Een uurtje later zijn we op gelijke hoogte gekomen met die grote rotsformaties en hebben we weids uitzicht over de ravijnen en bergtoppen. Boven wordt het pad nu breder en begint, na nog een aantal gesloten mijnrestanten, de afdaling langs de andere kant van de kloof. Onder een gelige rotsformatie picknicken we en genieten van dit prachtige landschap. Bijna weer beneden bij het stuwmeertje wordt het pad weer smal met overlangse richels, waarbij het goed opletten is waar je je voeten neerzet. 14.15 uur zijn we terug bij de camper en drinken eerst wat voordat we 15 km verder rijden naar de gratis camperplaats met service in Vall d’Uixó (geen idee hoe je deze naam moet uitspreken). Hier zijn grotten te bezichtigen en wandelingen te maken, maar voor nu eerst uitrusten op de erg drukke parking (er staan wel 40 campers in alle soorten en maten). Het infokantoortje is net dicht, maar morgen om 10.00 uur horen we waarschijnlijk meer over wat er hier te doen is. Het is warm in de zon; hier zijn kampeeractiviteiten niet toegestaan, dus dan de raampjes maar open.

Woensdag 24 januari 2024 Vall d’Uixó

Het is al vroeg stuivertje wisselen op de parking; de meesten willen toch in de officiële camperzone staan. We lopen net na tienen naar het toeristeninformatiekantoortje. We krijgen een stadsplattegrondje mee met een wandeling door het historisch centrum en worden verwezen naar het loket bij de grotten voor entreebewijzen. Om half drie kunnen we de grotten in, dus eerst maar de historische toer. Even later hebben we zelf ook een vrijgekomen plaats in de groene zone bezet. Langs de droge rivierbedding van de Quistel wandelen we richting het centrum. Eerst langs de grote boulevard met prachtig grote bomen in de middenberm. Dan langs het busstation omhoog naar de uitgestippelde route op het kaartje. We zien mooie oude gebouwen en kerken. Eén met mooie blauwe koepels en een grote klokkentoren ( Nuestra Señora de la Asunción), een andere met drie “gouden deuren”. (Nuestra Señora del Rosario). Ook het gemeentehuis, het cultureel centrum, ( gevestigd in een voormalig paleis) en een drietal kapellen zijn de moeite waard. Het is prettig wandelen door de kleine straatjes, als moeten we wel slalommen om de hondendrollen heen. Daar moeten de Spanjaarden nog aan werken, om die troep op te ruimen! Aan het eind komen we bij het aquaduct Sant Josep, dat z’n oorsprong heeft in de Middeleeuwen en in de 14^e eeuw is aangepast. Via de Aldi supermarkt, voor een paar boodschappen, gaat het dan terug naar de parking. We lunchen op ons gemak en tegen tweeën stappen we op voor het grotbezoek. Het is niet heel druk, we hebben de laatste toer van vandaag. Samen met een Frans gezin en een jong stel tortelduiven mogen we in het eerste bootje plaatsnemen. Verder is er nog een gids die Engels spreekt en een peddelaar/stuurman. Heel apart om al varend door de grotten te gaan. Dit is de langste bevaarbare, ondergrondse rivier van Europa. We leggen 800 mtr. over het water af, dan een wandeling van 300 mtr. en dan weer 800 mtr terug. Af en toe moeten we plat in het bootje liggen omdat we anders ons hoofd stoten. We zien mooie druipsteenformaties, hier en daar is het water dieper dan 5 meter en er is bijna geen stroming. Op de route terug mag gefotografeerd worden. Tegen het eind krijgen we nog een muziek/lichtshow op de muziek van Coldplay: Viva la vida. Alles bij elkaar zeer de moeite waard en een geslaagde dag. Morgen weer verder zuidwaarts.

3.Valenciana

3. Catalonië/ Valenciana.

Donderdag 18 januari 2024 Naar Asco

Het duurt vandaag even voordat de zon op ons dak schijnt; we zitten in de bergen. We hebben een mooie rit ingesteld om weer verder naar het zuiden te rijden. Dwars door de bergen van Montsant. Het is een spectaculaire route over een rustige, prima weg met schitterende vergezichten. Het klimt en daalt voortdurend met veel bochtenwerk. Harder dan 40 km/uur kan hier niet worden gereden. Af en toe lijkt het alsof we moeten bukken vanwege de overhangende rotsen. We komen 3 auto’s, een motorrijder en 1 wielrenner tegen op de eerste 60 kilometer. Het hoogste punt is op dik duizend meter. Als we bij de afslag naar La Palma d’Ebre zijn blijkt die te zijn afgesloten en moeten we de route over La Torre de l Éspagnol nemen. En dat alles onder een stralende zon. Om half een zijn we op de camperplaats in Asco . Een nieuw aangelegde plek met plaats voor een stuk of 20 campers. Er zijn servicevoorzieningen, zelfs de stroom is gratis, maar die hebben we niet nodig met onze zonnepanelen. We lopen eerst naar de SPAR, want de voorraad moet worden aangevuld. Asco ligt aan de rivier de Ebro en we vinden na de lunch al gauw een wandelroute, gedeeltelijk langs de rivier en door het dorp Vinebre aan de overkant. Eerst maar wat kleding uit; een t-shirt is genoeg. De wandeling van ruim 7 kilometer gaat tussen wijngaarden door, langs grote stukken met olijfbomen, amandel- en abrikozenbomen. Halverwege komen we in Vinebre, een dorpje in diepe rust. Alleen de kerkklokken horen we. Terug op de camperplaats zijn inmiddels nog drie campers aangesloten. We lessen onze dorst en Tineke kan nog even op een bankje in de zon haar boek lezen. De rest van de dag en avond besteden we aan foto’s bekijken, een potje koken, verslagje schrijven, mail lezen en een spelletje Rummikub. En natuurlijk bekijken waar we morgen heen willen.

Vrijdag 19 januari 2024 Benicarló

Stromende regen! Het begon vanmorgen vroeg al en de weersvoorspelling klopt precies: 100% kans op regen! We rijden een route naar Morella richting de kust. Het blijft onophoudelijk regenen, maar de uitzichten zijn grandioos, als ze niet in de mist verdwijnen. Het hoogste punt dat we passeren is 1205 mtr. (Puerto de Torre Miró). Daarvoor passeren we de nulmeridiaan, hetgeen op een bord langs de kant van de weg wordt aangegeven. Bij de afslag naar Morella ( het aquaduct en de muur zijn dan in zicht) realiseren we ons dat we hier al eerder waren. We rijden door de smalle straatjes door naar boven en op de parking daar houden we een pauze. Inderdaad; even nazoeken: in 2019 waren we hier ook al en hebben we overnacht op de camperplaats net buiten het oude centrum. Het is sowieso lunchtijd dus een prima stop. We stippelen een vervolgroute uit; met zulk weer kunnen we beter nog wat doorrijden. We zetten de camperplaats in Cervera del Maestre in de IGO. Dat ligt midden in een natuurpark en we zouden dan morgen wat kunnen wandelen daar. Pech: alle vijf camperplaatsen zijn bezet en in dit kleine bergdorp is geen enkel vlak plekje verder te vinden. Dan maar door naar de kust. In de app Park for night vinden we bij een brandweerkazerne net voor Benicarló een rustige, geasfalteerde parkeerplaats voor de nacht,( te lezen uit de reviews). Wat verder naar het strand zijn ook wel plaatsen, maar we vermoeden dat die door al die regen in modderbaden zijn veranderd. Pas bij het schrijven van dit stukje, om 21.00 uur hoor ik de regen niet meer op ons dak kletteren. Goede hoop voor morgen.

Zaterdag 20 januari 2024 Oropesa del Mar

Onvoorstelbaar: een strakblauwe lucht en een stralende zon. We hebben heerlijk geslapen op deze rustige plek. Het is tijd om een camping op te zoeken voor dit weekend; de was moet worden gedaan en de camper gepoetst en zelf kunnen we ook een uitgebreide opfrisbeurt gebruiken. We kiezen voor een camping uit de ACSI-gids: Didota in Oropesa del Mar. Een ritje van 48 km. Eerst nog even langs de Lidl in Benicarló voor de weekendboodschappen. We rijden daarna over de N-340, die tussen uitgestrekte artisjokkenvelden, olijfboomgaarden en sinaasappelplantages loopt. Tegen elven zijn we er; het terrein ligt pal aan zee en er is voldoende plaats. We kiezen een zonnig plekje vlak bij de sanitair-unit. Een vriendelijke receptionist ontvangt ons. Wifi, douches, een zwembad en een fitnessruimte zijn bij de prijs inbegrepen. We krijgen een kortingsbon voor het restaurant en muntjes voor de wasmachines. Al gauw staat de wasmachine te draaien en hebben we de stoeltjes buiten gezet in de zon. Tegen tweeën stappen we op om een wandeling langs het strand te maken; eerst maar in noordelijke richting naar Torre de la Sal. Er moet daar een vogelobservatiepost zijn aan een binnenmeertje. Na twee en een halve kilometer zijn we er. Het stelt niet veel voor, maar het is een prettige, wel winderige wandeling. Als we terug zijn gaat de was nog in de droger en kookt Tineke een potje. Morgen maar uit eten dan, na een wandeling in zuidelijke richting naar Oropesa zelf.

Zondag 21 januari 2024 Oropesa del Mar

Fluitende spreeuwen en koerende duiven maken een einde aan de nachtrust. Nog even op temperatuur komen tot de zon wat meer warmte afgeeft. Na een rustig ontbijt stappen we op voor flinke wandeling naar de vuurtoren en het oude kasteel van Oropesa. Dik 10 kilometer heen en terug langs het strand. Het is minder winderig dan gisteren en vanwege de zondag veel wandelaars onderweg. Het grootste gedeelte gaat via een boulevard/boardwalk langs het strand. In het dorp zelf is een autovrije zone die mooi is aangekleed met bankjes en parkjes. Als de route omhoog loopt in een bocht van de kust zijn er spectaculair hoog opstuwende golven te zien en te horen die op de rotskust knallen. Vlak na het keerpunt zoeken we een terrasje op en eten een broodje tonijn met wat drinken erbij. Het blijft druk op de boulevard. Kwart voor 3 zijn we dan terug op de camping. Stoeltje in de zon en lekker lezen. Dat gaat niet steeds in alle rust, want de buurman aan de andere kant van het straatje vertelt met luide stem en in geuren en kleuren aan Belgische buren over zijn verleden en heden in zake medische ervaringen, familiegebeurtenissen en politieke overtuigingen. Het is dan lastig om bij het verhaal van je boek te blijven. Nart is dan al binnen bezig met de foto’s. Tegen zessen gaan we naar het campingrestaurant voor een heerlijke maaltijd. We denken het menu van de dag voorgeschoteld te krijgen, maar dat blijkt alleen tussen 13.00 uur en 16.00 uur geserveerd te worden. Ook de kortingsbon geldt nu niet. Nou ja, dan maar iets kiezen van de menukaart; keuze genoeg in ieder geval. Inderdaad is het smullen voor een klein prijsje. Morgen weer een stuk verder naar het zuiden; het weer blijft volgens de voorspelling goed.

2.Door Catalonië.

2. Door Catalonië

Zondag 14 januari 2024 Nationaal park Montseny

We hebben voor vandaag een wandeling uitgezocht in Nationaal Park Montseny in de buurt van Centelles. Via Vic gaat de route er naar toe. Onderweg zien we kilometers lang dennen met wit spinsel van de Dennenprocessierups. Net versierde kerstbomen. De parkeerplaats in Centelles blijkt afgesloten met een bult grint. De omgeving ziet er ook niet echt uitnodigend uit, dus besluiten we naar El Brull te rijden, midden in het park bij het informatiekantoor. De smalle weg er naar toe is spectaculair met veel bochten en mooie vergezichten. Na de lunch lopen we de info binnen, vlak naast de Romaanse “Sant Martí del Brull iglesia” en krijgen van een vriendelijke, behulpzame jongeman een wandeling van zo’n 5 km mee. De route komt langs een mooie kerk, “ Iglesia Decasademunt “, en een groot en klein meer. Om te overnachten vinden we een tiental kilometers verder aan de BV5301 een parkeerplaats in Sant Estève de Palautorde, die we bereiken via de weg door het park met veel haarspeldbochten en over de Colformie (het hoogste punt, 1145 m). Bovenop wemelt het van de bezoekers; er is geen plekje vrij om even te stoppen voor een fotomoment. Het uitzicht is spectaculair! De parking in Sant Estève is ruim en rustig. Prima plekje voor de nacht. De temperatuur is hier meteen ook wat aangenamer, zodat we pas later in de avond de verwarming hoeven te gebruiken.

Maandag 15 januari 2024 Barcelona voorbij

Dat niet altijd alles loopt zoals je zou willen blijkt vandaag. Voor vertrek maakt Nart nog even de ruiten schoon, waarbij hij niet in de gaten heeft dat er een flinke bult stront aan de voorkant voor de camper ligt. Flats, met beide schoenen erin! Hij probeert om ze af te vegen aan een stoeprand, maar de profielen van de zolen zitten vol. Na ruim 3 kwartier poetsen en boenen zijn ze weer redelijk schoon. We kunnen op weg. De eerste stop is bij een Repsoltankstation om LPG en diesel te tanken. Dan gaat het door naar Granoliers voor de boodschappen. Nart heeft een weg uitgestippeld boven Barcelona langs, maar onze IGO navigatie wil ons steeds over de snelweg sturen. Dwars door Sabadell (een grotere stad dan we verwachten) en daarna over een “rustige”, als groen aangegeven weg op onze ( 14 jaar oude) Michelin wegenatlas. Net voor Terrassa is een nieuwe weg in aanleg en ook onze IGO weet het niet meer en voor we het in de gaten hebben zitten we op de Péage in noordelijke richting, terwijl we naar het westen willen. Achttien kilometer verder is dan pas de eerste afslag weer, bij Montserrat. Vóór die afrit stoppen we toch nog maar even op een parking voor een boterham en kop thee. Dan komt de tolbetaling; Tineke’s betaalpas en creditcard worden niet geaccepteerd door de automaat. Gelukkig is er een bel en komt een jongeman vragen wat het probleem is. Hij heeft een pinapparaat, maar ook die wil onze betaling niet. Dan maar contant betalen bij het poortje ernaast, dus in zijn achteruit en opnieuw proberen. Deze machine wil wel ons geld, alleen is er een onhandig wisselgeldbakje waardoor de helft van de munten op de grond valt. “Kan er nog meer tegenzitten?” vragen we ons af. De rest van de route valt eigenlijk wel mee; we hebben schitterend zich op de Serra de Montserrat. Het is er razend druk met toeristen. Wat verderop kunnen we de eigenlijke route weer oppakken, zij het dat we er met een omweg komen. We rijden nu door de wijnstreek de Penedès met links en rechts grote landgoederen en bodega’s. We bereiken de camperplaats in Sant Sadurní d’Anoia ( de Cava hoofdstad van Spanje met meer dan 100 bodega’s.) In deze streek wordt 90% van de Spaanse mousserende wijnen geproduceerd. Er is op de parking aan de rand van de stad van de gemarkeerde 8 plaatsen nog 1 vrij, dus dat zit wél even mee. Morgen de omgeving verkennen; vanaf hier zien we al in 3 richtingen wandelroutes aangegeven.

Dinsdag 16 januari Wandeling rond Sant Sadurní d’Anoia

De temperatuur is prima al wil de zon er nog niet echt doorbreken, maar prima wandelweer. Beter in ieder geval dan thuis, want we lezen en horen de wildste verhalen over: sneeuwstormen, ijzel, code rood en nog meer van die horrorverhalen. Zo blij dat we hier zijn! We lopen naar het centrum en bezoeken het toeristenkantoor. We krijgen wat folders mee en de informatie over de trein. We gaan n.l een wandeling maken vanaf station Lavern terug naar onze standplaats. De dame van de vvv geeft ons voor alle zekerheid een lijstje mee van taxibedrijven zodat we in geval van nood terug kunnen naar de camperplaats. Langs het grote Freixenet wijnhuis komen we bij het station. Behulpzame Catelanen helpen ons met het kopen van een kaartje, het controlepoortje doorgaan en het wijzen naar het juiste perron. Zo aardig allemaal. De trein komt al gauw en we stappen 1 halte verder al weer uit. Zoals verwacht gaat het door de wijngaarden. We passeren twee keer een riviertje en een stukje gaat langs het spoor. Zo hier en daar zijn mensen aan het werk tussen de druivestruiken. Het is een heerlijk ontspannen wandeling met hier en daar wat hellingen. Steeds hebben we ook zicht op de hakkelige bergrug van Montserrat en passeren we diverse wijnhuizen. Terug in het stadje strijken we even neer op een terrasje voor een drankje. Tegen half drie zijn we terug en een uurtje later stappen we weer op voor een rondje om een meertje en langs de oudste wijnbouwer van de streek: Cave Codorníu, begonnen in 1551 als familiebedrijf en een pionier in de wijnmakerij in de productie van cava. In 1872 maakte Josep Raventós zijn eerste fles cava en de Codorníu is een van de meeste gerespecteerde witte mousserende wijnen/ champagnes, die elk jaar weer predicaten in de wacht sleept.

Woensdag 17 januari 2024 Montblanc en Monestir de Poblet

Het is al half 11 als we de camperplaats verlaten; het heeft vannacht geregend en ook nu ziet het er bewolkt uit. Onze eerste stop na 88 km is Montblanc; een plaatsje met stevige middeleeuwse muren. We vinden makkelijk een parkeerplaats naast de muur via de app Park for Night. De stenen Torre-portal is de toegangspoort en een andere is geweid aan Sant Jordi, genoemd naar de legende van Sint Joris (en de draak). We beklimmen de ruïne van het kasteel en lopen door de talloze smalle straatjes met imposante Romeinse en gotische gebouwen. De gotische kerk van Santa Maria (14^e eeuw) is nooit afgemaakt, maar heeft een prachtige façade met klimmende cherubijnen. In onze Navigator Spanje (ANWB) staat dat we zeker de speciale delicatessen moeten proberen en dat doen we. Bij een schitterend ingerichte delicatessenzaak kopen we een zakje van deze “Montblanquins”. Het zijn zoete geroosterde amandelen en smaken prima. Voor na de middag hebben we een bezoek in gedachten aan Monastir de Poblet, dat 8 km verder ligt. Het regent af en toe dus prima voor een binnen activiteit. Het 12^e -eeuwse gefortificeerde klooster is verbluffend mooi. Een ruime parking ernaast heeft wel 200 plaatsen. Precies om 15.00 uur kunnen we onze tour door dit grote complex beginnen. We zijn nu de enige bezoekers. Met behulp van een app op de telefoon, worden we rondgeleid door het klooster met hoge poorten, een gedetailleerde gevel en vier klokkentorens. Een prachtige kloostertuin met fontein en overdadige beeldengalerijen in de kerk: we kijken onze ogen uit. Een aantal cisterciënzer monniken bewoont nog steeds deze abdij. Sinds 1991 staat het op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Als we bijna weer bij de uitgang zijn, staat er een groep van zo’n 30 mensen te wachten op de rondleiding door een gids. Weg is de stilte. De parking is een prima plek om te overnachten: er staan nog 2 campers.

1. Op weg naar het zuiden.

Hallo allemaal. Wat leuk dat er op Reismee al zoveel belangstellenden van zich hebben laten horen. Heel fijn om reacties te lezen. En oh ja: je ziet steeds dat je foto’s aan ons cadeau kunt doen…. Niet doen hoor; we hebben al een buffer van meer dan 1000 foto’s dus we kunnen even vooruit!

Op weg naar het zuiden.

9 januari 2024 Waalre – Liverdun (F)

Hè hè eindelijk kunnen we op pad. Gisteren was de controle van Tineke’s staaroperatie (alles prima in orde), hebben we de gastank gevuld, de banden op spanning gebracht en thuis het een en ander klaargezet. Rest vandaag alleen nog de spullen in de camper in te ruimen en de watertank te vullen. Om 10.00 uur startklaar. We kiezen ervoor om via Maastricht, Luik en Luxemburg (waar we goedkoop diesel innemen) en een korte lunchstop, Frankrijk in te rijden. Al gauw zijn we Thionville en Metz voorbij. We volgen de route langs de Moezel en zijn tegen vieren op de camperplaats aan de Moselle, waar naast de camping gratis overnachtingplaatsen zijn. Liverdun ligt net ten noorden van Nancy. We zijn de enige passanten hier. Even een klein wandelingetje en dan gauw weer de warmte in. Ook hier is het berekoud. Gelukkig hebben we een goedwerkende verwarming. Om te voorkomen dat de boel bevriest, laten we die ’s nachts op een laag pitje aan.

10 januari 2024 Liverdun – Beausemblant

‘s Morgens ligt er een laag sneeuw. Om zo veilig mogelijk verder te rijden nemen we van Toul naar Lyon de Péage. De A7. Die is goed schoon geveegd en het schiet lekker op. Lang geleden reden we ooit een tolweg; toen zat er nog een dame in het hokje die het tolgeld inde. Nu gaat alles automatisch: op de een of andere manier registreert het systeem dat we tot klasse 2 horen. Bijna de hele dag hebben we met sneeuwval te maken. Net voor Valence zoeken we vlak bij de Rhone een camperplaats in het dorpje Beausemblant. De sneeuw is weg, maar nu regent het pijpenstelen. Nu even geen rondje om de kerk. De temperatuur is iets hoger, dus we hebben goede hoop om morgen zonnig aan de Route du Soleil te beginnen.

11 januari 2024 Beausemblant – Port du Chichoulet

Het is droog, dus gaan we voor vertrek toch even een rondje door het dorp maken. Er is een oude kerk, een bakkertje, een kruidenier en zelfs een restaurantje. We maken gebruik van de service (toilet legen en water bijvullen) en gaan langs de Intermarché om te tanken. Ons doel van vandaag is om zo dicht mogelijk bij Spanje te komen. Als we na 2 uur rijden toch nog maar 90 km zijn opgeschoten (tientallen rotondes, verkeersdrempels en 30/50 km zones) besluiten we om bij Bolène de Péage op te gaan. Hier is vooral veel vrachtverkeer met af en toe gevaarlijke inhaalmanoeuvres. In de buurt van Nîmes krijgen we te maken met een flinke file, volgens de verkeersinfo op de radio staat er een vrachtwagen geladen met auto’s in de brand. Als we de plek des onheils voorbijrijden wordt er al weer opgeruimd. Net na Béziers verlaten we de snelweg om af te buigen richting de zee. In de app “Park for night” hebben we een rustig gratis plekje gevonden bij de haven van Vendre (Port de Chichoulet), achter de visafslag. Er zijn aan dit stuk kust weinig gratis camperplaatsen; het is ’s zomers een druk toeristisch gebied en veel parkeerterreinen zijn voorzien van een hoogtebalk. Ondanks de regen en de flinke wind lopen we een stuk om de haven met veel luxe jachten heen naar het strand. Daar staan ook nog een paar campers en we zien een tiental flamingo’s in de lagune rondscharrelen. De vegetatie is hier al echt subtropisch: cipressen, parasoldennen, palmbomen en agaves. Nou de temperatuur nog een aantal graden omhoog, het liefst met zon. Morgen de grens over naar Spanje.

12 januari 2024 Port du Chichoulet – Cassà de la Selva (S)

Tot onze verbazing en blijdschap worden we wakker onder een strakblauwe lucht en een opkomende zon. Het was een heel rustige nacht op dit nu stille plekje. Na het ontbijt rijden we eerst een stuk langs de zee door moerasgebied over smalle weggetjes, om via Gruisson op weg naar Narbonne te gaan. Elke vierkante centimeter wordt hier gebruikt voor wijnbouw. Het is rustig op de N9. Het vrachtverkeer rijdt over de A9. De zon doet flink zijn best en al gauw kan de verwarming een standje lager. Via Perpignan en La Boulou gaat het dan naar de Spaanse grens. Al gauw zien we de sneeuwtoppen van de Pyreneeën. Net over de grens, in La Jonquera stoppen we op een grote parking van de Escudero voor de lunch. Om de benen te strekken lopen we deze supergrote discountmarket door en we kijken onze ogen uit; nog nooit zulke grote hoeveelheden sterke drank gezien. Er ontbreekt geen merk en veel is in 3- literflessen te krijgen. Drie verdiepingen hoog en alles is er te koop. We nemen genoegen met een zakje noten ( ook in 2,5 kiloverpakking te krijgen) en een fles Amaretto. En weer door. Hoe verder zuidwaarts, hoe warmer het wordt. Dit scheelt al 15 graden met gisteren! Figueres voorbij en Gerona en vlak daarna zoeken we een camperplaats in Caldes de Malavella: helaas de 5 beschikbare plaatsen zijn alle bezet; je mag hier 72 uur staan en zelfs de stroom is gratis. Acht kilometer verder is Cassà de la Selva. Het is een ruim terrein en plaats genoeg. Vlakbij ligt een natuurgebied en via Wikiloc vinden we voor morgen een 10 km lange wandeling. Natuurlijk lopen we voor het donker wordt, nog even het stadje door; er is veel volk op de been. We zien een oude kerk en wat winkelstraatjes. We kijken ook even naar een restaurantje voor morgen maar vinden geen geschikte. Morgen een rustdag, d.w.z. zonder verder te rijden.

13 januari 2024 Cassà de la Selva – wandeling

Vandaag rustig wakker worden, terwijl de zon ons al warmte geeft. Na het ontbijt pakken we de spullen in de rugzakken en gaan tegen 10.30 uur op pad. We kunnen via de GPS op Oruxmaps precies de goede paden vinden. De tocht gaat door het natuurgebied “Les Gavarres”. Er is een aanloopje van een kilometer tot aan het begin van de wandeling en dan gaat het meteen omhoog het bos in. Er staan kurkeiken, steeneiken, aardbeibomen en heel veel soorten hei, lavendel en brem. Al gauw merken we dat we te warme kleding aan hebben, dus eerst maar het een en ander uit. Het is zo stil om ons heen. Af en toe een wandelaar of wat mountainbikers. Wat een rust en frisse lucht; we genieten ervan. We zien kuifmezen, roodborstjes, kwikstaarten en ander klein spul.Na 6 km houden we een lunchpauze bij een voormalige watermolen, waar nog een klein plasje van over is en wat verderop komen we bij de aquaducten die beloofd waren, erg groot zijn ze niet; we moeten steeds via trappetjes af en op om er voorbij te komen. Eén keer scheurt er een stinkende, oorverdovende motorcrosser ons voorbij, dikke sporen in het pad achterlatend. Tegen half 3 bereiken we weer de bewoonde wereld via de Via Verde ( een voormalige spoorlijn, nu fietsroute) die ook langs Cassà de la Selva komt. Wat later als Nart aan zijn fotoverslag werkt, vind Tineke toch nog een stuk of wat pizzeria’s via Google. Twee daarvan zijn meer afhaalcafetaria’s; de derde, “La Fusta”, ziet er gezellig uit en wordt gerund door een Indiër. Ze hebben inderdaad heerlijke pizza’s en een prima rode wijn, al is die wel aan de koude kant. Terug in de camper spelen we nog een potje Rummikub en zijn benieuwd wat morgen ons weer brengt.

Welkom op ons Reislog!

Hallo en welkom op ons reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar we ons bevinden en waar we zijn geweest!

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor de mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom. Wil je geen meldingen ontvangen? Laat het even weten dan verwijderen we je uit de mailinglijst.

We zien je graag terug op ons reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met ons meereist!

Groetjes,

Tineke en Nart