10. Even langs de kust

Maandag 12-02-2024 Naar Los Carlos

Het was een onrustige nacht voor mij. Het stormde dat het hoestte en wij stonden op de eerste rij: pal de wind van voren. Pas om 10.00 uur zitten we aan het ontbijt. De zon schijnt dus dat is mooi meegenomen, maar het waait nog steeds hard. De voorruit zit vol zout. Op de kaart zien we dat er vlakbij een natuurgebied is met twee grote plassen. Daar kunnen watervogels zitten. Na de boodschappen rijden we die kant op en vinden na wat zoeken het juiste paadje, midden tussen de kassen door. We zien al gauw dat dit een hopeloze expeditie is want de schuimkoppen staan ook hier op de golven. Toch struinen we nog een eindje tussen de kassen door over modderige paadjes, maar ook de op het infobord aangegeven vogelkijkhut vinden we niet. De plassen zijn compleet ingesloten door de kassen, waar voornamelijk paprika’s worden gekweekt. Dan maar door. We rijden de kust langs in westelijke richting over de hoog gelegen A7. Ook hier zijn in de bergen kassen geplaatst: elk min of meer vlak stukje is benut. Bij Castell de Ferro gaan we de snelweg af. We zijn vaak hier geweest op de camping in het dorp, maar die is nu gerenoveerd en er niet beter op geworden. Het was meteen ook een aparte plantentuin. Iets buiten Castell, vlak bij Los Carlos, is een nieuwe camperplaats gekomen en die willen we bekijken. Na ongeveer 5 km houdt de weg op en duiken we een rambla in. We ontwijken wat gaten en net als we twijfelen of we wel goed zitten, zien we op de rotsen “Viña Castella” geschreven. Nog iets verder dus en schuin omhoog en we staan in een kleine vallei, midden tussen de bergen. Het ziet er prima uit. En geen kas meer te zien. Op maandag is de receptie gesloten, maar in de hut bij de ingang kunnen we ons registreren en betalen in een brievenbus. We zoeken een plekje en zetten de stoeltjes buiten. Even een broodje en dan meteen maar de was in de machine. Het waait nog steeds, dus die zal wel goed drogen. Er is een douche en toilet in een en dezelfde ruimte (deze service kan nog wel wat verbeteringen gebruiken!), een wasmachine en droger en er is water, groente en fruit te koop. Alles is zelfservice. De bakker komt elke ochtend toeterend de plek bezoeken. Vlak ernaast is een restaurant, maar ook gesloten vandaag. We lezen dat als je morgen paella wilt eten, je dit nu alvast kunt opschrijven op een intekenlijstje. Het is er niet druk; na ons komen nog twee nieuwe gasten en van de 50 plaatsen is maar de helft bezet. De wifi werkt nog niet naar behoren, maar daar wordt aan gewerkt, vertelt een Franse dame. ’s Avonds gaat de wind liggen en is er niets dan rust.

Dinsdag 13-02-2024 Naar de Embalse de La Viñuela

Het was warm vannacht en we zijn er vroeg uit; de zon schijnt al volop en ook de wind is weg. Vandaag gaan we een aardig stuk rijden. We willen een spectaculaire wandeling gaan maken bij Canillas de Aceituno. Deze staat in de top 12 van Spaanse wandelingen en is vergelijkbaar met de Camenito del Rey ( de koningswandeling boven Malaga, door kloven en met hangbruggen). We rijden een kleine 100 km over de A7, gaan bij Velez-Malaga noordwaarts en zoeken dan een parkeerplaats voor de nacht in de buurt van Canillas. De A7 ligt hoog boven de kust en er is steeds mooi zich op de zee, de bergen en alle dorpen en steden onderweg. De parkeerplaats in La Viñuela is mooi, maar erg schuin ( hier rol je echt je bed uit) en hiervandaan is weinig te wandelen. Dus we zoeken iets anders. Vlak bij is het stuwmeer van La Viñuela en daar vinden we een parkeerplaats bij een hotel en een informatiebord. Hier kunnen we diverse wandelingen maken. We staan op een voormalige spoordijk: aan de ene kant het water ver onder ons en aan de andere kant de dorpen tegen de berg aan. We blijven tijdens de wandeling langs het stuwmeer redelijk op hoogte lopen. Het water is erg gezakt en onderweg zien we aanlegsteigers en bootjes midden op het land liggen. Hier en daar is het pad helemaal omgewoeld door crossmotoren of quads en die hebben diepe groeven achtergelaten vlak na een regenperiode. We maken een rondje over een schiereilandje en langs wat verlaten huizen en nemen terug het traject van de spoorlijn. Even een verkeerde afslag en het pad, dat hier toch wel redelijk stijgt en daalt, houdt op. We struinen dan tussen de rotsen en struiken door naar het juiste pad beneden. We zien veel bloemen onderweg; er zijn ook vogels, maar die zijn steeds weg als we ze naderen. Opvallend zijn ook de cipressen die hier staan; ze geven het landschap een bijzondere sfeer. Na twee uur zijn we terug bij de camper en we besluiten hier vannacht te blijven. Af en toe parkeren er wat auto’s met honden-uitlaters of joggers, maar tegen de schemering wordt het stil. Er is nog een Nederlands stel bij komen staan. Ze komen even kennismaken. Ze hebben een zo te zien zelf geknutselde camper: een vierkante bak op een bestelautootje. Ze vertellen enthousiast over hun reis door Spanje. Als het donker wordt, gaan op de berg tegenover ons overal de lichtjes aan in de verspreid liggende dorpjes. Een bijzonder gezicht. De sterren zijn duidelijk te zien; ik herken de Grote Beer. Om 21.00 uur is het nog 18 graden buiten dus dat wordt weer een warme nacht.

Woensdag 14 -2-2024 Via de “El Satillo” wandeling naar Alhama de Granada

Tegen half elf beginnen we aan ons volgende traject: naar Canillas de Aceituno om daar de zgn. “El Saltillo” wandeling te maken. Het is maar een klein dorp, maar voor de enthousiaste wandelaars en bezoekers is er een parkeergarage gebouwd. Daar passen wij dus niet in en het geplande marktpleintje staat bomvol. Dan maar iets terug langs de kant van de weg. Het dorp ziet er gezellig uit en doet Portugees aan met de betegelde muren en kleurrijke huizen. Het kost even moeite om de start te vinden…Vanaf de hoofdstraat gaat het meteen via mooi aangelegde trapstraatjes stijl omhoog de berg op. Op het informatiebord staan allerlei waarschuwingen ( over schoeisel bv.) en regels. Al gauw komen we langs de irrigatiekanaaltjes te lopen, hier en daar is het erg smal en gaat het vlak langs de rand. Er staan allerlei bomen en struiken, vooral oleanders en veel agaves. Dit gaat geruime tijd door en we stijgen geleidelijk aan. Wat een geweldige uitzichten. We kijken tot diep in het dal waar de doorgaande weg kronkelt en achter ons ligt het dorp. Af en toe komen we andere wandelaars tegen. Het is dan even opletten met het passeren. Na twee uur lopen zien we eindelijk de hangbrug over de Rio Almanchares … heel ver beneden ons! Het is een pittige afdaling, meestal via hoge traptreden, maar uiteindelijk bereiken we ons einddoel. De route gaat nog verder, helemaal tot aan Sedella, maar wordt aangeduid als “zwaar” met langs de rotsen hangende touwen. Wij vinden het genoeg zo en na onze picknick net aan de overzijde van de brug gaan we terug. Even uitpuffen na de klim naar het pad boven en de rest van de wandeling terug is een makkie. We rijden om drie uur weg uit Canillas en komen via een alweer spectaculaire rit die tot boven de 1000 meter kronkelt aan de andere kant van de Sierra de Tejeda, tussen twee ruige bergruggen door. Hier is het meteen een heel ander landschap; groener en vlakker met wat glooiende bergen. Hier wordt volop groente gekweekt en zien we op de hellingen de olijfboompjes in nette rijen staan. Uiteindelijk komt Alhama de Granada in zicht. Het dorp ligt strategisch op een berg ( ruim 900 m.) en is omringd door een diepe kloof. Onze navigatie stuurt ons weer eens door de smalste straatjes naar de camperplaats: een groot plein aan de noordkant. Er staan een aantal campers en er is service. Een prima uitvalsbasis voor een interessante wandeling morgen.