8. Naar Andalusië

Maandag 05-02-2024 Naar Sorbas (Andalusië, provincie Almaría)

Na de verzorging van de camper en het uitzwaaien van de receptioniste rijden we van Calnegre via de rustige N332 door diverse sierra’s met ruige bergruggen, kloven en barranco’s . Later wordt de weg breder en het landschap meer gecultiveerd en komen we op de RM 11 naar Águilas. Deze plaats laten we links liggen en rijden na een afslag via de kustweg Andalusië in. We passeren Los Lobos, La Portilla en Cueves del Almanzora, waar we aan het eind van het dorp nog wat grotwoningen zien. We hebben deze stad een paar jaar geleden al uitgebreid bezocht. Een stukje A-7 en na de afslag is het nog 16 km naar Sorbas. We vinden de parkeerplaats meteen, een stukje van de doorgaande weg af. Het dorp ligt hoog bovenop de rots, op de rand. Na de middagboterham stappen we op om boven te gaan kijken. Een steil pad voorlangs de rots kunnen we tot bovenaan volgen. Dan verkennen we de kleine straatjes en de uitzichten links en rechts. We zien een centraal pleintje met de kerk en het gemeentehuis; een fontein ligt wat verderop. Het is siëstatijd dus veel volk is er niet op de been. Aan de andere kant gaat het naar beneden. Er is nog een gesloten toeristeninformatie en een barretje. Een wandelpromenade langs de doorgaande weg brengt ons weer bij de camper. Heel bijzonder zo’n dorp op het randje van de rots; hier en daar zijn al stukken grond onder huizen weg. We maken plannen voor de komende dagen en bellen met onze Nederlands/ Belgische vrienden om af te spreken waar we elkaar woensdag zullen ontmoeten.

Dinsdag 06-02-2024 Naar Terque

Het was toch wat onrustig vannacht voor mij: te dicht bij de weg. Nart had nergens last van. Om 10 uur zijn we klaar om te gaan. De eerste stop is 2 km verderop: een DIA, voor wat boodschapjes. We volgen de N 340 richting Tabernas. Daar passeren we een aantal “Hollywood-locaties”. Hier worden of werden cowboyfilms opgenomen. Het landschap leent zich daar uitstekend voor. Dan rijden we een stuk over de A92 om op een “groene” weg uit te komen. Bij een splitsing willen we rechtdoor, maar een groot bord waarschuwt ons voor een slechte en gevaarlijke weg. Dan toch maar terug en de andere route. Deze is volgens ons net zo “groen”, want waar we door rijden is adembenemend en gaat tot boven de 700 meter. De afdaling is al even spectaculair. Het gaat langs de kloof van de Rio Nacimiento en eroverheen. We passeren Alhabia en even verder zien we de kerktoren en een wit koepeltje boven Terque. Dan zie ik de P te laat en rijden we het dorp in. Na een bochtje gaat het niet verder voor ons. Een groentekraam en terras versperren de weg. Na “tig” keer steken zijn we gedraaid, onder toeziend oog van de terrasgasten. We stoppen bij de containers even om te kijken waar we wel moeten zijn. Enthousiast komt een blonde dame op ons af en wijst naar de nummerplaat. Hé Nederlanders… ze wil even een praatje. Waar wonen jullie? Hoelang al onderweg? Ja ik woon op een Finca iets verder op en ga hier even boodschappen doen en koffie drinken. Ja, de parking voor campers is een zijstraat terug. We vinden die daarna snel. Er staan alleen twee Fransen en we kiezen een mooi plekje. Het is wel even uitkijken voor de lage sinaasappelboompjes. Wat later sluit nog een Engelse camper aan. Twee vriendelijke dames zijn al kwebbelend de parkeerplaats aan het vegen. We gaan na de lunch een rondje door het centrum maken en aansluitend Alhabia bekijken, dat aan de overkant van de rivier ligt. Het is aardig wat klimwerk om boven te komen, dan weer omlaag en weer omhoog. Mooie huizen en veel smalle straatjes, waar geen auto’s kunnen rijden. De oversteek van de rivier is vrij simpel: er staat geen drup water in. We wandelen even verder Alhabia in. Ook hier smalle straatjes. We zien een infobord waarop staat dat Alhabia een stop is op de pelgrimsroute onderweg naar Santiago de Compostella. De start is dan in Almería. Meer dan 1000 km! Via de doorgaande weg gaan we dan terug naar Terque. Een prachtige wandeling waar we bijna twee en een half uur mee bezig waren. Tijd voor wat rust en wat te drinken. Wat is het hier toch schitterend in de Alpujarras, het berglandschap net ten zuiden van de Sierra Nevada.

Woensdag 7-01-2024 Alpujarras: naar Padules

Op weg naar Padules, waar we hebben afgesproken met Co en Riet, doen we eerst na 18 km Canjáyar aan om onze toilet te legen. We vinden de plek bij de bombeiros (brandweer) prima, want het staat heel duidelijk aangegeven. Dan is het nog 6 km naar Padules. De toerit is vrij steil en smal. De plek voor de campers ruim. Het is een hartelijk weerzien met onze “Spanje”-kennissen, die we al kennen sinds 2009; twee jaar geleden zagen we ze voor het laatst. Stoeltjes buiten in de zon en bijkletsen. Tegen tweeën stappen we op om een restaurantje in het dorp te zoeken. Het wordt “Barosso”. Het is meteen ook de enige die open is, daarom is het best druk, maar we worden door een vriendelijke ober geholpen. Net tafeltje in een gezellig hoekje. We kiezen voor “menú del día”. Dit is typisch Spaans en het is een compleet menu: voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht, brood en wijn/bier/water inbegrepen. Verder is er ook nog keuze bij de diverse gangen. En dat alles voor een klein prijsje. Het smaakt in ieder geval allemaal prima. Wat later maken we nog een wandelingetje door de omgeving ( olijf-, amandelbomen en volkstuintjes) en gaan we via het leuke, autovrije, naburige dorpje Almócita weer terug. Morgen willen we een wat langere wandeling doen.

Donderdag 8-02-2024 Padules: Camino Las Canales

Om 10.00 uur zijn we startklaar voor de wandeling van vandaag, die naar de Canales. Het zonnetje schijnt. Eerst gaat het omhoog door het dorp naar een uitzichtplateau. Wat een uitzicht. Dan een stukje terug en via een geasfalteerde weg volgen we de bordjes Las Canales. Steeds overal uitzicht links en rechts en het daalt langzaam. We komen langs olijf- en amandelbomen en in de diepte zien we wat volkstuintjes op terrassen. De snoei van de olijfbomen is bezig en de resten worden weer eens in de fik gestoken. We passeren een grote parking voor bezoekers van de Canales. Deze is nu helemaal leeg. Nog 800 meter, staat er op een bordje. We zien in de diepte ruïnes van watermolens. De laatste 200 meter gaan steil omlaag via een grind/zandpad. Dan staan we voor de Rio Andarax. De Canales zijn kloven van ongeveer 2 kilometer, die de bergketens van de Sierra Nevada en de Sierra de Gádor scheiden. Onder leiding van een gids kan er in een bepaalde tijd van het jaar een water-wandeling van 3 ½ uur worden gemaakt (korte broek en waterschoenen verplicht). Die start in de Canjorros-kloof en loopt tot aan de plek waar wij aan de rivier komen. De stroming is er gering. Aan de overkant is een bar-restaurant waar de waterwandelaar kan uitrusten en wat kan eten. Langs de rivier is een weelderige vegetatie te zien, ( populieren, essen, wilgen, Spaanse brem, bramen, tamarisken en riet) dit in tegenstelling tot de droge en bruine omgeving van de bergen er omheen. Nart waagt zich naar de overkant om de kloof iets verderop vast te leggen. Op de terugweg trekt hij toch maar zijn schoenen uit. Wat een schitterende plek; je hoort een watervalletje klateren. De terugweg gaat natuurlijk flink omhoog; we willen een andere route terug nemen, maar het begin van dit paadje ziet er al aardig verzakt uit en gaat vlak langs de rand. Toch maar niet. Direct na de parkeerplaats kunnen we wel een alternatieve route pakken langs de camping. Ondertussen is de zon verdwenen en waait het stevig. De camping is tijdelijk gesloten; dit hadden we al gehoord. Op een andere plek wandelen/klimmen we weer het dorp in. Na 8 kilometer en dik 3 uur zijn we weer terug bij de camper. Co heeft ondertussen een heerlijk potje gekookt voor ons. We eten gezellig samen en hebben weer goede buurt. Met sommige mensen raak je nooit uitgepraat. Tegen de avond gaat het stevig waaien; er is voor morgen regen voorspeld. Wordt vervolgd…